Ρεκόρ. Τέσσερις φορές να σβήσω κείμενο, δεν το συνηθίζω.

Δεν ξέρω πως να γράψω οτι έχω γενέθλια: πανηγυρικά, το σβήνω, διότι - και τι έγινε; γενέθλια έχω, δεν πήρα και νόμπελ. Σιγά το κατόρθωμα!

Συναισθηματικά του τύπου “εγώ έχω γενέθλια, για δώρο κάντε ένα καλό σε έναν άγνωστο” θα με περάσετε για μουρλό, και δεν πρόκειται να το κάνετε, έτσι και αλλιώς.

Θριαμβευτικά, με στυλ “τα έχω όλα, να δούμε τι θα μου ευχηθήτε και φέτος” είναι πολύ υπεροπτικά, και θα σκάσει στα μούτρα μου.

Νοσταλγικά “χρρρόοοοοοονια που περνούυυυυνν, και δεν θα ξαναρθθούυυυυυυν”(μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά) είναι τις στιγμής, και μετά θα ευχόμουν να έχω γράψει κάτι απο τα άλλα.
Δεν είναι πάντως καιρός για αποτιμήσεις, αυτό είναι σίγουρο. Προς το παρόν, λέω να την ζήσω - θα την αποτιμήσω αργότερα.

Πάντως, μέχρι στιγμής, έχω να το λέω: για όποιον πιστεύει στην μετενσάρκωση, αυτή είναι η καλύτερη ζωή που έχω ζήσει!